Tadeusz Gadacz

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Tadeusz Antoni Gadacz
Ilustracja
Tadeusz Gadacz (2012)
Państwo działania

 Polska

Data i miejsce urodzenia

22 października 1955
Kraków

profesor nauk humanistycznych
Specjalność: filozofia człowieka
Alma Mater

Papieska Akademia Teologiczna

Doktorat

1984
Papieska Akademia Teologiczna w Krakowie

Habilitacja

1990
Papieska Akademia Teologiczna w Krakowie

Profesura

2009

Polska Akademia Nauk
Status

członek prezydium Komitetu Nauk Filozoficznych

Nauczyciel akademicki
Uczelnia

m.in. Collegium Civitas w Warszawie, Uniwersytet Pedagogiczny w Krakowie, Wydział Humanistyczny AGH

radny Sejmiku Województwa Małopolskiego
Okres spraw.

2019–2024

Odznaczenia
Złoty Krzyż Zasługi

Tadeusz Antoni Gadacz (ur. 22 października 1955 w Krakowie)[1]polski filozof i religioznawca specjalizujący się w filozofii człowieka, wykładowca akademicki, tłumacz, profesor nauk humanistycznych, były prezbiter katolicki i członek Zgromadzenia Pijarów.

Uczeń Józefa Tischnera. W latach 1991–1995 dziekan Wydziału Filozofii Papieskiej Akademii Teologicznej, od 1995 prowincjał zakonu pijarów, odszedł z zakonu w 1998. W latach 1996–1999 kierownik Katedry Filozofii Religii na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Warszawskiego, później profesor Collegium Civitas w Warszawie, dyrektor Instytutu Filozofii i Socjologii Uniwersytetu Pedagogicznego w Krakowie oraz pracownik Wydziału Humanistycznego Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie. Redaktor Encyklopedii Religii Wydawnictwa Naukowego PWN. Od 2019 do 2024 radny Sejmiku Województwa Małopolskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Doktorat z filozofii uzyskał w 1984 na Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie na podstawie rozprawy Wolność jednostki w filozofii G.W.F. Hegla. Habilitację obronił na tej samej uczelni w 1990 na podstawie pracy Wolność a odpowiedzialność. Rosenzweiga i Levinasa krytyka Heglowskiej wolności ducha. Tłumacz Gwiazdy Zbawienia Franza Rosenzweiga. W 2009 otrzymał tytuł profesora nauk humanistycznych[2].

W 1982 przyjął święcenia kapłańskie[3]. Od 1982 był bliskim współpracownikiem księdza Józefa Tischnera[1]. Był dyrektorem Liceum Ogólnokształcącego Zakonu Pijarów im. Stanisława Konarskiego w Krakowie, w którym wprowadził koedukację. W latach 1991–1995 był dziekanem Wydziału Filozofii Papieskiej Akademii Teologicznej. W 1995 został wybrany na prowincjała zakonu pijarów, przedstawiając program otwarcia się na zmiany posoborowe i rzeczywistość świecką. W 1998 postanowił odejść z zakonu, aby połączyć się oficjalnie z matką swego dziecka, co w ocenie niektórych komentatorów wywołało „wstrząs w krakowskiej opinii publicznej”[4].

W 2010 profesor Jan Woleński zarzucił mu wykorzystanie w 2. tomie monografii Historia filozofii XX wieku z 2009 fragmentów prac innych autorów bez ich prawidłowego oznaczenia[5]. Rzecznik dyscyplinarny Uniwersytetu Pedagogicznego w Krakowie umorzył postępowanie w tej sprawie[6].

Członek Collegium Invisibile[7]. Jest członkiem rady redakcyjnej czasopisma Etyka.

Jest profesorem w Katedrze Studiów nad Kulturą i Badań Ery Cyfrowej na Wydziale Humanistycznym AGH[8].

Dawne miejsca pracy[8]:

Był członkiem prezydium Komitetu Nauk Filozoficznych PAN[8] oraz prezesem Polskiego Towarzystwa Etycznego[potrzebny przypis].

Wśród wypromowanych przez niego doktorów znaleźli się: Piotr Kostyło i Jarosław Gara[8].

Został członkiem partii Nowoczesna[9]. W 2018 bezskutecznie kandydował do Sejmiku Województwa Małopolskiego z listy Koalicji Obywatelskiej, otrzymując 6713 głosów[10]. Mandat objął wkrótce po wyborach w miejsce Grzegorza Lipca, obejmującego wakujący mandat poselski[11][12]. W 2024 nie ubiegał się o reelekcję w wyborach samorządowych. W 2023 kandydował do Sejmu z listy Koalicji Obywatelskiej jako członek Platformy Obywatelskiej[13].

Publikacje[edytuj | edytuj kod]

  • 2020: O bezprawiu i przyzwoitości. Wady i zalety moralne dla mądrych ludzi na trudne czasy. Wydawnictwo Nieoczywiste, ISBN 978-83-66402-52-2

Nagrody i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

  • Nagroda Prezydenta Miasta Warszawy dla najlepszego nauczyciela akademickiego (2002),
  • Nagroda Ministra Kultury, Biblioteki Narodowej i „Nowych Książek” dla najlepszego autora roku 2003 za redakcję naukową (wspólnie z Bogusławem Milerskim) dziesięciotomowej encyklopedii Religia (2004),
  • Nagroda dla najlepszego wykładowcy w historii Collegium Civitas (2008),
  • Złoty Krzyż Zasługi „za zasługi w działalności na rzecz rozwoju nauki” (2012)[15].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b Prof. Tadeusz Gadacz - filozof religii. naukawpolsce.pap.pl, 14 grudnia 2016. [dostęp 2019-08-31].
  2. Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 11 lutego 2009 r. nr 115-2-09 o nadaniu tytułu profesora (M.P. z 2009 r. nr 12, poz. 146).
  3. Katalog, Wydział Filozoficzny, Kraków 1983, s. 56.
  4. Byłem księdzem. Wirtualna Polska, 13 grudnia 2004. [dostęp 2019-11-10].
  5. Jan Woleński. O historii filozofii Tadeusza Gadacza. „Diametros”. Nr 23, s. 190–249, marzec 2010. [dostęp 2019-11-10]. 
  6. Adam Leszczyński. Tajemnica znikających przypisów. „Gazeta Wyborcza”, s. 23, 28 stycznia 2012. 
  7. Lista tutorów Collegium Invisibile. ci.edu.pl. [dostęp 2011-04-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-07-22)].
  8. a b c d Prof. dr hab. Tadeusz Antoni Gadacz, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) [dostęp 2023-10-16].
  9. Łukasz Grzesiczak: Prof. Tadeusz Gadacz: Jestem wkurzony i idę w politykę. krakow.wyborcza.pl, 2016-11-29. [dostęp 2016-12-10].
  10. Serwis PKW – Wybory 2018. [dostęp 2018-12-03].
  11. Dominika Wantuch, Małgorzata Skowrońska: Wybory 2018. Grzegorz Lipiec nie będzie już radnym sejmiku. Będzie posłem. wyborcza.pl, 4 listopada 2018. [dostęp 2018-12-03].
  12. Grzegorz Skowron: Były zakonnik został radnym. Prof. Tadeusz Gadacz zasiadł w małopolskim sejmiku. Dziennik Polski, 28 stycznia 2019. [dostęp 2019-08-31].
  13. Wybory do Sejmu i Senatu Rzeczypospolitej Polskiej w 2023 r. [online], sejmsenat2023.pkw.gov.pl [dostęp 2024-05-25] (pol.).
  14. Wydawnictwo Nieoczywiste, Uniwersalne prawdy i prawa życia dla mądrych ludzi na trudne czasy [online], nieoczywiste.pl [dostęp 2018-07-30] (pol.).
  15. Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 3 października 2012 r. o nadaniu odznaczeń (M.P. z 2013 r. poz. 236).

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]